Rozdział 1

Oczami Caroline :
Za 20 minut byłam umówiona z wilkołakami, którzy porwali mojego przyjaciela.Było oczywiste, że po dobroci się z nim nie dogadam, więc musiałam odpowiednio przygotować się do tej rozmowy. Miałam już pewien plan, którego kiedyś nauczyłam się od Stefana. Zadzierając ze mną, nawet nie zdają sobie sprawy jaki błąd popełnili. Znałam ich bardzo dobrze, ponieważ już wcześniej miałam z nimi do czynienia, dlatego tym bardziej wiedziałam jak ich pokonać. Byłam z nimi umówiona się ze mną na balu. Czyżby aż tak się bali,że chcą się spotkać w miejscu publicznym ? A propos balów, to odkąd  byłam małą dziewczynką uwielbiałam je, dlatego w tym dniu musiałam wyglądać perfekcyjnie.Miałam na sobie czarną suknie do ziemi, która była prosta, a zarazem miała w sobie coś takiego, że przyciągała do siebie niczym magnez. Tak samo było gdy ją kupowałam. Po za tym doskonale opisywała moje samopoczucie. Oczywiście mój makijaż i włosy, również musiały się prezentować nienagannie.Co do włosów postawiłam na komfort, pozwalając opadać moim błąd lokom na ramiona. Makijaż miałam dość subtelny niż zazwyczaj, no może prócz ust, które pomalowałam na krwisto czerwono.Założyłam czarne szpilki, po czym pewnym krokiem ruszyłam na wskazane mi miejsce. Po 10 minutach byłam na miejscu .Gdy weszłam oniemiałam z zachwytu. To przyjęcie znacznie różniło się  od balów w Mystic Falls. Tu wszystko wyglądało jak w bajcę. Wszystko było takie.. idealne. Owszem było tu trochę średniowiecznie, ale to całe pomieszczanie było tak lśniące, że staroświecki wystrój nadawał mu tylko uroku. Rozejrzałam się po sali, w poszukiwaniu wrogów. Nie trudno było ich znaleźć, ponieważ poczułam ich wzrok na sobie. Stali prawie na przeciwko mnie. Mojej uwadze nie umknął też fakt, że spora ilość osób mi się przygląda z nie odgadniętym dla mnie wyrazem twarzy.Nie wiem czy to z powodu, że jestem tu nowa czy po prostu dlatego, że pięknie wyglądam. Jednak jeden z moich wrogów podchodząc do mnie odpowiedział mi na nurtujące pytanie.- Caroline Forbes jak się domyślam ? Wygląda pani zjawiskowo i gdyby nie to, że jesteśmy wrogami, to nasza znajomość całkiem inaczej by się potoczyła.-uśmiechnął się z satysfakcją, po czym zmierzył mnie wzrokiem. Następnie, uniósł moją rękę składając na niej delikatny pocałunek,a ja nawet mu się nie opierałam. Nie to, żeby mi się podobał, po prostu robiłam dobrą minę do złej gry.-Gdybyśmy się poznali w innych okolicznościach, zapewne jeszcze szybciej bym cię zabiła.- spojrzałam na niego z szyderczym uśmiechem, na co mężczyzna mocno się zdziwił.-Jednak jak na razie muszę się z tym wstrzymać, a teraz przejdźmy do rzeczy.Czego ode mnie chcecie ?- wzięłam szklankę alkoholu, wypijając całą jego zawartość. Nie spuszczałam wzroku z trzech mężczyzn,którzy patrzyli na mnie z zaskoczeniem i zdumieniem w oczach.Taki obrót sprawy bardzo mi się podobał.Lubiłam gdy ktoś nie wiedział co tak naprawdę planuję i patrzał na mnie z zaskoczeniem i ze zdenerwowaniem.Punkt dla mnie, pomyślałam. W końcu jeden z nich przemówił.-No proszę, nie dość że piękna, to w dodatku  bystra i mądra. Jeśli chodzi o twojego przyjaciela to wszystko z nim w porządku. Jednak dla sprostowania, to nie chcemy jego tylko ciebie. Francessa przywódczyni naszej watahy nie może opuszczać Nowego Orleanu, dlatego też musieliśmy wymyślić dobry pretekst aby cię tu sprowadzić.- mówili tak jakby to ich nic nie obchodziło.-A jednak to sprawka Francessy. Wiedziałam, że ma na moim punkcie obsesję, ale żeby aż taką? Zaczynam się martwić o jej orientację. W takim razie możecie ją pozdrowić, bo ja się nigdzie nie wybieram. Co do mojego przyjaciela to i tak go odzyskam czy wam się to podoba czy nie.- rzekłam, czekając na reakcje nieprzyjaciół.- W takim razie będziesz musiała zginąć.Na te słowa, wyskoczyłam jak oparzona z pomieszczenia. Nie dlatego że stchórzyłam, po prostu nie zamierzałam psuć balu innym, dlatego postanowiłam załatwić ich w miej tłocznym miejscu. Po chwili ujrzałam tych samych trzech mężczyzn, tylko że pod postacią wilkołaków. Chyba nie wiedzieli do czego jestem zdolna,nawet jeśli byłam sama i mogłoby się wydawać, że bezbronna. Gdy jeden z nich nie skończył jeszcze dobrze  przemieniany, wykorzystałam ten fakt i z satysfakcją wbiłam mu kołek z dębu prosto w serce. Wilk zawył, po czym upadł na ziemię martwy. Łatwo poszło,pomyślałam jednocześnie rzucając się na pozostałe wilki. Były tak rozwścieczone, nadchodzącą klęską, że postanowiły wziąźć się w garść i pokazać kto tu rządzi. Jeden z nich więc, rzucił się na mnie, chcąc rozszarpać mi gardło. Jednak w porę odsunęłam się, ale i tak drugi z nich zdążył drasnąć mnie w brzuch i rzucić w bardzo dużej odległości, tak że  trafiłam głową w ścianę. Wilkołaki pewni swego zwycięstwa, szli w moją stronę,aby uśmiercić mnie na dobre. Nie wiedzieli jednak, że tylko udaję nie przytomną. Tymczasem mając już w głowię plan B. Gdy już jeden z nich próbował rozszarpać mi gardło, natychmiast wstałam, mówiąc'Niespodzianka', czym zaskoczyłam mieszańca, tym samym skręcając mu kark. Ostatniemu wbiłam  kołek w serce  nasączony werbeną. Wzięłam ciało mieszańca, który miał skręcony kark i wlokłam go do auta.Musiałam przecież mieć jakieś źródło informacji i mam nadzieję, że moje  tortury  na coś się zdadzą. Jadąc już do domu, zauważyłam nie daleko znaną sylwetkę, której każdy mógłby pozazdrościć. Byłam tak zaskoczona, że na początku myślałam, że to  halucynację, po tym jak jeden z watahy wbił mi swoje pazury w brzuch. Jednak nie myliłam się. Był to Pierwotny, który rok temu zawrócił mi w głowie. Moje myśli od razu skierowały się do charakteru tej postaci. Na początku zły i okrutny, nie liczący się z niczyim zdaniem. Jednak dla mnie i tylko dla mnie był inny. Tylko mi było dane zobaczyć jego człowieczeństwo.Gdy je ukazywał zawsze był dla mnie miły, troskliwy i wiedziałam, że przy nim mogłam się czuć bezpiecznie. Pewnego razu bardzo mnie zranił i to przez niego między innymi chciałam wyłączyć człowieczeństwo. Teraz go nienawidziłam i jeszcze ta cholerna obietnica za którą gorzko pożałowałam. Chociaż z drugiej strony powiedziałam otwarcie co do niego czuję i chyba nadal czułam.Z myśli wytrąciła mnie grupka osób, którzy zapewne byli podwładnymi Klausa. Chciałam wiedzieć czemu jest tam takie wielkie zamieszanie. Podeszłam więc bliżej ciągle mając na oku tego nędznego wilkołaka, który leżał oparty o szybę mojego auta. Stojąc przy tłumie od razu zobaczyłam Klausa. Mówił coś o zabiciu najpotężniejszej czarownicy, która przy nim stała dla zasady. Co takiego ? Klaus chyba naprawdę stracił resztki godności. Co z tego że była najpotężniejsza, ale na moje oko to nie miała więcej niż 16 lat , a ten palant chciał ją zabić tylko dla zasady ? Przecież ona może mieć całe życie przed sobą. Była tylko jedna osoba, z pośród dziesięciorga, która sprzeciwiała się Pierwotnemu. Widocznie ten czarnoskóry mężczyzny  musiał być kimś  ważnym skoro Klaus jeszcze nie wyrwał mu serca. Nie mogłam znieść szlochania tej biednej czarownicy, dlatego też postanowiłam interweniować i powiedzieć co myślę o tym dupku, który zabija niewinnych ludzi. Jednak nie chciałam się z nim od razu kłócić. Po tym wyczerpującym dniu chciałam się trochę zabawić, zwłaszcza będąc już  pod wpływem alkoholu. Pragnęłam tu odstawić małe przedstawienie i widzieć minę Pierwotnego gdy mnie zobaczy.

Ciąg dalszy nastąpi...

__________________________________________

Tak, wiem rozdział miał pojawić się już 3 dni temu,ale jakoś znów nie miałam odwagi,aby go tu wstawić.

Chciałam również podziękować za miłe komentarze jak i za powiedzenie mi gdzie konkretnie popełniam błędy, bo to też dużo daje i cieszę się że jesteście ze mną szczerzy :*Mam nadzieję że się spodoba :) 

  Wiem, że w tym rozdziale nie ma Klaroline,ale chciałam trochę rozwinąć wątek po co ona tam jest itp., ale obiecuję że już w drugim rozdziale, skupię się tylko na Klaroline <3 I żeby długo nie trzymać Was w nie pewności rozdział powinien pojawić się jeszcze w tym tygodniu :) Proszę komentować ! :)

Do następnego !